Rozdział I

- Tato! – Krzyczę,  jednak nie słyszę odpowiedzi. Powtarzam jeszcze jeden raz. Drugi. Trzeci.  Nie spotykam się z żadną odpowiedzią. Okropna cisza. Schodzę po schodach i od razu rzuca mi się widok leżącej na stole karteczki. Podbiegam szybko, biorę ją w swe dłonie i czytam jej zawartość.

Wyszedłem do pracy. Wrócę wieczorem. Nie martw się

Sama w domu? Tata znowu pracuje od rana do wieczora? Rzeczywistość powraca. I to szybciej niż mogłam przypuszczać.

Po śmierci mamy, tata większość swojego czasu zaczął poświęcać właśnie pracy. Wychodził wcześnie rano, a do nas wracał dopiero późnym wieczorem. Rozumiem, że było mu ciężko. Tylko, że w naszym domu stał się bardziej gościem niż jego mieszkańcem. Zdarzały się dni, kiedy go nie widywałam. Pomału zaczynałam odczuwać brak obojga rodziców.  Nie dość, że nadal nie pogodziłam się z odejściem mamy, to taty nie było obok mnie. Miałam wrażenie, iż praca była ważniejsza od nas. Inaczej tego zinterpretować nie mogę.

Za co ten świat, aż tak mnie każe? Chciałam zacząć tutaj nowe życie, a zaczynamy znów to samo. Gdybym chociaż przez moment wiedziała, że tak się to wszystko potoczy zostałabym w Berlinie. Tam mogłabym być przynajmniej bliżej mamy. A teraz? Dzieli nas okropna odległość, a zapewnienia ,,coś się zmieni’’ rozwiał wiatr. W mieście mojego dzieciństwa nie musiałabym siedzieć teraz w domu. Na pewno znalazłby się ktoś, kto wyszedłby ze mną na miasto.  Ruhpolding jest dla mnie obce.

Słyszę dźwięk przekręcanego klucza w drzwiach. Momentalnie wstaję i udaję się wzrokiem w stronę wejścia. Widzę w nim rozpromienioną Dianę. Co ją tak cieszy?  

Kręcę z niedowierzania głową i opadam na krzesełko. Siostra szybko do mnie podbiega i siada naprzeciwko mnie. Unoszę prawą brew do góry i czekam na jakieś wyjaśnienia jej zachowania. Nie zdarza się to często, aby przychodziła taka uradowana. Może znów się w kimś zauroczyła.

 - Możesz mi w końcu powiedzieć, o co chodzi? - Pytam trochę zdenerwowana zaistniałą sytuacją. Nic nie wiem. A tego nie lubię. Zawsze wolę być o wszystkim poinformowana. Nawet jeśli by to mnie bardzo zraniło.  -... Więc? - Ponownie pytam. Zrezygnowana mam ochotę ruszyć do mojego królestwa.

- Oj już ci mówię. - Zaczyna.  - Mamy po prostu super sąsiadów - Kończy, a ja nie wiem co o tym sądzić. Co ma na myśli mówiąc "mamy super sąsiadów". Jakiś mega przystojniak? A może po prostu starsze małżeństwo chcące nam pomóc?

- Czyli?

- To jakieś przesłuchanie? - Odpowiada pytaniem. - Jakbyś w końcu stąd wyszła to na pewno byś ich poznała. Ty jednak wolisz siedzieć w swoich czterech ścianach. - Muszę przyznać jej rację. Całe dnie przebywam w środku. Na dworze jest ciepło. Lepsze warunki do zwiedzenia tego miasta. - Dwie siostry. Jedna w twoim wieku, na pewno się zaprzyjaźnicie. - Dodaje z uśmiechem. Odwzajemniam gest i czuję, że to chyba ten moment "nowego życia". Tata wrócił dosyć szybko. Może godzina

osiemnasta nie jest dosyć wczesną, jednakże porównując jego poprzednie powroty jest duży plus. Po wspólnym posiłku szybko ruszyłam przygotować się na wieczorne wyjście. Cały dzień spędziłam w piżamie więc należy coś ze sobą zrobić.

Zakładam na siebie luźną białą bluzkę z napisem "Stay strong" i jasne dżinsy. Mój ulubiony zestaw. Leciutki makijaż i jestem gotowa. Diana jak zwykle potrzebuje o wiele więcej czasu. Uwielbia wyglądać perfekcyjnie i nie wyobraża sobie siebie poza domem bez idealnych loczków które tak kocha.  Z wyglądu jesteśmy jak dwie krople wody choć dzielą nas 2 lata, ale nasze charaktery są jak dzień i noc. Diana kocha sukienki, obcasy, koturny, bujne loczki, torebeczki, po prostu lubi wyróżniać się z tłumu. A ja? Ja stawiam raczej na dżinsy, trampki, wysoką kitkę, delikatny makijaż - jestem typem zwykłej dziewczyny, można by powiedzieć nawet, że jestem w pewnym stopniu chłopczycą.

 -Diana!? - Krzyczę przez drzwi łazienki za którymi od pół godziny siedzi moja kochana siostrzyczka. –Diana do cholery jasnej !? - Lecz odpowiedzi nadal nie słyszę. "Z pewnością zejdzie jej tam jeszcze kilka minut" myślę i zrezygnowana idę w stronę schodów na dół. Naglę słyszę dźwięk otwieranych drzwi, odwracam się i widzę moją siostrę w olśniewającej sukience.

 -Woow! Ślicznie wyglądasz! Ale to nowa sukienka, kiedy zdążyłaś ją kupić? - Mówię. Diana zaśmiała się jedynie pod nosem i uniosła na mnie swoje błękitne oczęta. Ale chwila! Co ja widzę?! Ten błysk, tak to to! Nie mogę w to uwierzyć! Jesteśmy w Ruhpolding nie całe dwa tygodnie a ona już zdążyła się zakochać! - A dla kogo ty się tak wystroiłaś kochana? - pytam z chytrym uśmieszkiem na twarzy. Spojrzała na mnie krytycznie

- Dla nikogo. Po prostu chcę ładnie wyglądać, a swoją drogą też mogłabyś czasami wbić się w jakąś sukienkę. - Udaje być na mnie obrażona ale coś jej nie wychodzi i po chwili obie wybuchamy okropnym śmiechem.

-Dziewczyny!! - Krzyczy zaspany tata, wydaje się że właśnie przerwałyśmy mu jakiś idealny sen .

 -Przepraszamy tatusiu. - Mówię jednocześnie z Dianą. Jeszcze tylko ostatnie poprawki i jesteśmy gotowe.

Wychodzimy z domu, ale gdzie?

- Diana, gdzie my w ogóle idziemy?

- Oj zaraz się dowiesz. Poza tym dobrze wiesz że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. - Ona uwielbia trzymać mnie w napięciu mimo, iż wie że nienawidzę niepewności i niespodzianek. Nigdy nie wiesz czego się spodziewać. Wolnym krokiem i w milczeniu zmierzamy w nieznanym mi kierunku. Z resztą nie znam tu nic oprócz naszego domu. I już chcę przerwać tę okropną ciszę, gdy nagle słyszę za sobą głos jakichś dziewczyn.

-Diana! - wołają dwie blondynki i biegną w naszym kierunku.

- Emma, Lilka! - Krzyczy Diana i podbiega do nich zostawiając mnie samą na chodniku. Nie wiem co ze sobą zrobić. Stać tu tak? A może iść do nich? Nie to głupie przecież nie będę przerywać im rozmowy. Moje rozmyślenia przerywa głos Diany, która razem z blondynkami jest już obok mnie.

- A to moja młodsza siostra Olivia, o której wam opowiadałam. - Przedstawia mnie dziewczynom.

- Cześć Olivia! Tak się cieszę, że w końcu mogę cię poznać. Mam na imię Emma. A to moja siostra Lilka. - Mówi jedna z blondynek i obie podają mi rękę. Odwzajemniam gest i już po chwili całą czwórką, z uśmiechami na twarzach już wiem, że kroczymy w stronę pięknego domu. Przed bramą czeka na nas wysoki, brązowooki brunet. Jest całkiem przystojny. Nic dziwnego że Diana chodzi rozanielona, od zawsze miała słabość do brunetów.

I oto kolejne zapoznanie. 

Wchodzimy do środka pięknie wyposażonego budynku o śnieżno białych ścianach, a wewnątrz było już kilka gości. Nawet nie przypuszczałabym że na "kilku minutowym wyjściu" jak to powiedziała Diana i do którego namawiała mnie dość długo, poznam tylu wspaniałych ludzi. Świetnie się tu bawię. To pierwszy raz od śmierci mamy kiedy jestem tak szczęśliwa. Ale wciąż nie mogę zorientować się co tak bardzo mnie cieszy.

Emma jest moją rówieśniczką. Od razu złapałam z nią najlepszy kontakt. Lili to raczej podobieństwo Diany. Chłopacy, imprezy. Dobrały się jak dwie krople wody. A chłopak w którym zadurzyła się moja siostra? Ma na imię Tom. Sympatyczny i bardzo miły. Oczywiście jest przystojny, lecz wydaje się zbyt spokojny. Przy Dianie chyba by za długo nie wytrzymał. Moja siostra to istne szaleństwo. On wolałby wyjść do kina, restauracji jednak ona natomiast do jakiegoś klubu. 

Ale czy przeciwieństwa się czasem nie przyciągają?

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Hello!

Co prawda rozdział miał być w środę, ale iż Was bardzo kochamy jest dziś <3 A tak poważnie, to moja kochana współtwórczyni mnie do tego zmusiła. Jak wam się podoba? 

Chciałybyśmy Wam bardzo podziękować za tyle ciepłych słów pod prologiem! Nie spodziewałyśmy, się aż tylu komentarzy. I jak tu Was nie kochać?

Do następnego!

Katrin i Madziuu